Krótka forma literacka

Lustro w łazience jest bezlitosne... Kurcze, po co założyli tą mocniejszą żarówkę - wszystkie zmarszczki mi widać. A tak to mogłam chociaż udawać, że nadal jestem piękna i młoda. Muszę zainwestować w porządny krem przeciwzmarszczkowy i taki na cienie pod oczami i taki na kurze łapki i taki na przebarwienia i ... lepiej zmienię żarówkę na słabszą. Wyjdzie taniej. 

Czy to wszystko musi spotykać kobietę po przekroczeniu trzydziestego roku życia?? I jeszcze te spodnie. No skurczyły się. Skurczyły się i tyle, bo przecież jak je kupiłam to leżały idealnie. A teraz nagle jakby się nie dopinały, jakby bardzo nawet. Skurczyły się w praniu jak nic.
Moje rozmyślania przerywa tupot małych stópek i dobijanie się do drzwi.
- Mamo, ćiem bobek!
No tak. Moje dziecko ma tak dalece rozwiniętą umiejętność mowy, że czasem mam wrażenie, że uczył go sam mistrz Joda.
- Chodź mały Trollu.
- Mamo, ty teś bobek. - Już wiem, że ma na dyskusji. Wyciągam nocnik, sadzam na nim małą dupkę, a swoją większą lokuję na klapie od sedesu i cierpliwie czekam, aż moje dziecię stworzy to co zamierza stworzyć. W między czasie wysłuchuję miksu Muchy w Mucholocie i Leci Bociek Leci.
Mój wzrok znów wędruje do odbicia w lustrze. Oto ja - trzydziestoletnia a nawet już prawie trzydziestojednoletnia. Gdzie się podziała ta piegowata nastolatka, której wydawało się, że nigdy nie dorośnie. A odpowiedzialną to już na pewno nigdy nie będzie. Nastolatka, która kochała czytać książki, nosić skarpetki w paski, śmiać się. Z lustra patrzy na mnie poważna twarz. Owszem, uśmiech często na niej gości, czego dowodem jest świeżo odkryte zapotrzebowanie na kremy przeciwzmarszczkowe.
 Ale czy to nadal ja? Czy w tej pogoni za nie wiadomo czym nie zgubiłam gdzieś po drodze kawałka siebie?
 Młody skończył produkować. Trzeba wytrzeć porządnie tyłek , założyć majty na pupke i biec dalej. Aż dobiegniemy do kolejnych urodzin rujnujących urodę a wcale nie dodających mądrości.