Dobry i zły...

Policjant, który przyjmował moje zgłoszenie w piątek był miły. Wprawdzie po rozmowie ze mną stwierdził, że nie ma po co przyjeżdżać, ale po rozmowie z Markiem zmienił zdanie i wszystko załatwiliśmy dość sprawnie. Stwierdzam to zwłaszcza po dzisiejszym dniu. Zaproponował różne rozwiązania, powiedział co robić itd. Może widząc zaryczaną babę, której ktoś zrobił wrednego psikusa stwierdził, że nie będzie jej dodatkowo stresował.  Chwała mu za to, bo jak się okazuje nie wszyscy mają tyle taktu.

Wczoraj wieczorem policja powiadomiła mnie, że skradziona tablica się odnalazła. Znaczy nie sama tylko ktoś znalazł i przyniósł na komisariat. Powiedzieli mi tylko, że muszę się zgłosić osobiście na komendę i ją odebrać. Nic więcej - ani konkretnej godziny, ani osoby czy pokoju, do którego powinnam zapukać. Zaznaczam, że zrobili to w niedziele około godziny 19 - podjechali samochodem pod mój dom - więc logicznie stwierdziłam, że odbiorę tą tablicę następnego dnia rano, czyli dzisiaj. Zanim dostałam się do miasta metodą kombinowaną, bo nie swoim autem i dotarłam na rzeczoną komendę była godzina mniej więcej 7:30 rano. Zaglądam do portierni, gdzie siedziało chyba ze czterech panów w niebieskich koszulach i przedstawiam się i sprawę z którą przyszłam. 

- Dzień dobry, nazywam się Agnieszka M....., w piątek zgłaszałam zaginięcie tablicy rejestracyjnej i dostałam informację, że się znalazła i mogę ją odebrać. 

- Zaginęła czy skradziono ją.

- Skradziono.

- To trzeba mówić tak od razu.

Dla mnie to jeden pies, poszła w diabły nie na swoich nogach i tyle, ale jak się tak upiera to niech mu będzie. Pan policjant podszedł do jakiejś szafki, wyjął moją zaginioną tablice, pokazuje mi ją i pyta:

- To ta?

- Tak, to ta.

- To teraz nie może jej Pani odebrać, godzinę temu to tak, ale teraz musi Pani poczekać. 

Jak to usłyszałam, to to się zwyczajnie wściekłam. To ciekawe o której ja tam miałam być, żeby im pasowało i czym przede wszystkim.

- Jak to nie mogę. Powiedziano mi, że mam się zgłosić, a nie że na konkretną godzinę.

- Nie ma komendanta i nie ma kto dokumentów podpisać. Godzinę temu był, teraz musi Pani poczekać. Mogła Pani i wczoraj po nią przyjechać.

- Ale mi nikt nie powiedział kiedy mam po nią przyjechać, tylko że jest. Ciekawe jak ja miałam przyjechać w niedziele o 19 i to jeszcze bez samochodu, bez którego nawet do pracy nie mam jak dojechać. 

- Proszę Pani, niech mi tu Pani histeryzuje.

No to teraz to mi dopiero ciśnienie podniosło. Siadłam na krześle i myślę co robić. Po chwili podeszłam do okienka i czekam, aż łaskawie pan policjant do mnie podejdzie, ale on był zajęty rozmową przez telefon. W końcu skończył i nie patrząc na mnie wziął moją zaginioną i cudem odnalezioną tablicę, jakieś papiery i wyszedł do mnie. Podpisałam protokół odbioru, zapytałam gdzie ją znaleźli, dowiedziałam się że dobrych kilka ulic od parkingu i że jeszcze będą do mnie dzwonić. Bo podobno dzwonili wcześniej, tylko że to było w sobotę jak byłam w pracy i nie miałam czasu odebrać, i to jeszcze z zastrzeżonego. Poprosiłam, żeby następnym razem łaskawie dzwonili z identyfikacją ID, bo jeśli nie dam rady odebrać to przynajmniej oddzwonię. Pan zanotował i poszedł bez słowa za swoją szybkę wkurzać inne desperatki.

Jaki z tego wniosek?? Jeśli zrobisz wystarczająco dużo hałasu, to nagle okaże się że wcale nie trzeba czekać, tylko da się załatwić to po co się przyszło.

Tablica przykręcona na swoje miejsce, ja szczęśliwa, że tak się to skończyło i tylko jakiś niesmak mi został po całej tej sytuacji. Albo po prostu nadal nie mogę dojść do siebie.