Granica

Przypomniało mi się jak kiedyś pisałam, że dziecko jeszcze nie bo praca, bo niegotowa jestem, bo nie wysiedzę w domu i jeszcze jakieś inne ale. Dzisiaj jak o tym myślę, uświadamiam sobie jak głupie i naiwne było moje myślenie. Zwłaszcza biorąc pod uwagę jak obecnie wygląda sytuacja u mnie w pracy. Jeszcze parę tygodni temu myślałam, że wrócę po urlopie, jakoś przetrwam sezon a potem spokojnie dotrwam do porodu, żeby za wcześnie nie iść na zwolnienie, bo w domu mnie szlag trafi. Tymczasem okazuje się, że stanie na nogach przez osiem godzin dziennie nie jest tym co tygryski w ciąży lubią najbardziej. Zwłaszcza jeśli taki tygrysek ma rano wstręt do wszelkiego jedzenia, a po południu zjadłby prosiaczka pieczonego w Kubusiowym miodzie. Do tego przez cały dzień nie ma nawet czasu, żeby choć na chwilę spokojnie usiąść na tyłku. To wszystko byłoby do przeżycia, gdyby była jakaś normalna atmosfera w mojej pracy. Tymczasem okazuje się że dla mojego kolegi Macieja współpraca oznacza nie mówienie mi o niczym a potem robienie pretensji, że coś nie zostało zamówione, albo że coś innego jest a ja tego nie sprzedałam, bo nie wiedziałam że on gdzieś położył. Sorry ale wróżką nie jestem, a zamiast skrzydełek prędzej mi rogi z ogonkiem wyrosną. Szef ostatnio jest dla mnie jakiś milszy - tak było gdy naciągnęłam sobie coś w nodze i przez trzy dni chodzić nie mogłam. Chodzić nie mogłam ale do pracy przychodziłam, bo wiedziałam, że jest ciężko i chociaż stojąc przy kasie pomogę. Szef chciał mnie do lekarza wysłać, kolega Maciej natomiast jeśli go nie poprosiłam to nic za mnie nie zrobił. Za to ofukał, że zamówienie niekompletne wysłałam, bo nie przeszłam się po półkach, żeby sprawdzić czego jeszcze brakuje. No sorry - chyba widział, że chodzić to ja akurat siły nie miałam, a sam kręcił się na wszystkie strony tylko nie do tego, co akurat było potrzebne. I oczywiście dopiero po czasie pomyślałam, że zamiast męczyć się z tą nogą, bo roboty dużo, mogłam na serio pójść do tego lekarza i wypiąć się na nich zwolnieniem.
Robiąc taki końcowy bilans zysków i strat (jak to ja ekonomistka) wnioski są takie: zamiast się męczyć, stresować i denerwować co w moim stanie jest niewskazane zastanawiam się, czy się nie wypiąć na nich tymże zwolnieniem. Zanim ktoś zaprotestuje i powie - poproś o przeniesienie na inny dział powiem, że w tej chwili na każdym dziale sytuacja wygląda podobnie i nigdzie nie miałabym ani chwili spokoju. Jedynym poważnym minusem jest dla mnie właśnie ten stres związany ze "współpracą" z Maćkiem. Bo ja naprawdę lubię swoją pracę i wkładam w nią dużo serca, ale jego zachowanie niszczy cały mój wysiłek i powoduje, że nic mi się już nie chce. Każde moje staranie może obrócić się przeciwko mnie i często tak jest. Jego błędów i pomyłek jakoś się nie dostrzega i nie komentuje. Codziennie idę do pracy i myślę sobie - niech mnie wkurzy jeszcze raz. On nie wie, ale ma dwa do trzech tygodni. Jeśli w tym czasie wkurzy mnie o jeden raz za dużo, skończy się to tym, że nie będzie miał mu kto pomagać w największym sezonie. Tak się tym pocieszam i podnosi mnie to na duchu.
A tak serio to dojrzewam do tej decyzji każdego dnia - ważne jest moje zdrowie i zdrowie mojego dziecka, a nie praca, która oprócz stresu i nerwów nie daje mi już nic. Wypłaty nie liczymy, bo to krwawica a nie wypłata.