Jak to jest

Moja ukochana młodsza siostra zapytała mnie całkiem niedawno - jak to jest z tym światem, czy naprawdę tak się zmienia, kiedy ma się dzieci?
Wtedy nagadałam jej coś o nieustającej odpowiedzialności itp. Teraz pytanie to wróciło do mnie, znów, i pewnie będzie jeszcze wracać milion razy.
Tymonek ogłosił dzień wcześniej niż słowiki, bo około 4 nad ranem. Czarował tymi cudnymi wielkimi oczyskami i boskimi uśmiechami (swoją drogą po kim on to ma, ten czar i urok, bo raczej nie po mnie). Czarował, ale spać nie miał iść zamiaru. Zaliczył krotką drzemkę około 6 po to by jakiś czas później ogłosić definitywny protest. Nie będzie jadł, nie będzie spał, leżał też na pewno nie. Za to płakać może w dowolnych ilościach i koniuracjach. W miarę bez protestu przebywał na rękach. Nie oszukujmy się jednak, nieustanne  dyndanie 10 kg wierzgajacej miłości to nie jest ulubione zajęcie mamy i taty.   Po użyciu narzędzia o nazwie "żel na ząbkowanie" uznałam, że rzeczywiście pod dziąsłem jest twarde coś i zapewne to coś zepsuło mi dziecko.
Kubuś dla odmiany po pierwszym tygodniu w przedszkolu dostał... a jakże by inaczej - kataru oczywiście.
I tak sobie siedzę i myślę, że jakbym nie miała dzieci pewnie byłabym teraz wyspana, figure bym miała, bo teraz mam jej brak. I nie wiem co bym jeszcze miała, bo już nawet nie pamiętam, że można to mieć. Nie byłabym jednak sobą, taką jaka jestem teraz. Nie wiem, czy bez Buby i Tymcia umiałabym być szczęśliwa. A właściwie to wiem, nie byłabym i koniec.
Człowiek daje światu kawałek siebie. Odtąd ten świat nie może być już taki sam.
I tak to jest z tymi dziećmi.